بسم الله

الا و صل الله علی الباکین علی الحسین (علیه السلام)

به نام خدایی که کربلا را آفرید ت اما وطن داشته باشیم...

نه کسی بی آنکه بشنود،‏می گوید و نه قلمی بی آنکه آداب لرزش بداند، می نویسد.

لیک،‏نه این گوش را ادعایی است در شنیدن ملکوتی آوای قدسیان،‏

ونه این قلم را توان جعل معنا در چینش هنرمندانه واژگان .

بلکه باور آن است، آنچه از لطف هدیه داده اند،‏برای شنیدن شماست ...

اگر نشنیدید،‏ایراد از «من» است،‏دعایش کنید ...

همان روز که کربلا رفتید ...

همیشه...

- و کربلا را آفرید،‏تا عشق جهان گیر شود...

در دیار عشق همه چیز در سکوت رقم می خورد این همه هیاهو برای چیست؛ نمی دانم

کربلا را ببین!

هر چه صداست، همه در جبهه یزید است

کربلائیان،‏آرام جان می دهند.

اولین شرط عشق

و آخرین گام وصل،

خون است؛

همان سکه کربلا ...

کربلا برای ما، نه دلیلی بر وجود خدا،

که حجتی بر دیدنی بودن اوست.

کربلا را آفرید

تا اصحاب تسبیح و تقدیس بدانند؛

فقط خدا می داند ...

تا کربلا نرفته ای،‏

هر آن چه از بهشت تصور می کنی

بازیچه ای بیش نیست...

اگر قیامت،‏

حقیقت دنیای ماست،

کربلا که رفتیم ،‏بهشت می رویم

هر چه ما را از ناامنی کربلا بترسانند

باز هم برای ما

جز کربلا هیچ نقطه ای امن نیست ...

بین الحرمی،‏فاصله عشق است و عاشقی؛‏

وکه می گوید عشق وعا شقی جدایی پذیرند ؟

فاصله ها برای ماست که نمی دانیم حرم یکی است ...

 منبع: همه جا همین جاست      علی اکبر بقائی

 ما را از تلاطم دنیا هراس نیست           تا کشتی نجات حسین شناور است